|
Helpdesk Site info Zoeken Extra
|
3.2.2. Geboorte van Johannes
Inhoud:
- Zwangerschap van Elisabet
- Vervuld met de Heilige Geest
- Geboorte en besnijdenis van Johannes
- Zacharias terug van weggeweest
Zwangerschap van Elisabet
Elisabet, de vrouw van priester Zacharias, raakte in verwachting. De belofte van Gods engel, die aan haar man Zacharias was verschenen toen hij tempeldienst in Jeruzalem had, bleek waar te zijn. Het moet een schokkende ervaring voor haar zijn geweest, want op haar leeftijd was dit menselijkerwijs onmogelijk. Het was bovendien haar eerste zwangerschap. Allemaal heel vreemd.
Hoe moest ze het aan de buren vertellen? Ze zouden haar vierkant uitlachen als ze vertelde dat ze in verwachting was. Omdat een engel dat tegen Zacharias zou hebben gezegd? Allemaal inbeelding natuurlijk van een vrouw die daar tientallen jaren op had gewacht en nu dacht dat ze iets voelde. Ze zou het voorwerp van de meest interessante roddels van het dorp worden. Ze had al zo vaak verachtelijke opmerkingen van haar buurvrouwen moeten aanhoren. God had haar natuurlijk gestraft met kinderloosheid. Ze zal wel een slecht leven hebben geleid. Elisabet besloot eenvoudigweg niet buiten de deur te komen en niemand in haar huis binnen te laten. Zodra ze een dikke buik zou hebben en iedereen kon zien dat ze ECHT in verwachting was, zou ze pas weer in het openbaar verschijnen.
"... Ze leefde vijf maanden lang in afzondering en zei bij zichzelf: De Heer heeft zich mijn lot aangetrokken. Hij heeft dit voor mij gedaan opdat de mensen me niet langer verachten." (Lucas 1:24-25, NBV2004)
Vervuld met de Heilige Geest
Toen kreeg Elisabet onverwacht bezoek van haar nichtje Maria. Op het moment dat Maria bij haar binnen stapte en haar begroette, maakte Elisabet iets bijzonders mee. Ze raakte helemaal buiten zichzelf van een bovennatuurlijke blijdschap zoals ze nog nooit eerder had meegemaakt. Ze proefde ogenblikkelijk dat het iets van God was. Ze werd helemaal vol van de Heilige Geest en ze merkte dat de ongeboren Johannes ook zo'n aanraking van God had gehad, want ze voelde dat hij een vreugdesprongetje maakte in haar buik. Het was allemaal zo onwerkelijk en tegelijk juist heel erg werkelijk. Toen vernam Elisabet een innerlijke stem die haar vertelde waarom ze die bijzondere geestelijke ervaring had: de aanstaande moeder van de messias stond op dat moment voor haar. Met luide stem riep ze haar nichtje de volgende profetische woorden toe:
"... Gezegend ben je onder de vrouwen en gezegend is de vrucht van je schoot. En waaraan heb ik dit te danken dat de moeder van mijn Heere naar mij toe komt? Want zie, toen het geluid van je groet in mijn oren klonk, sprong het kindje van vreugde op in mijn schoot." (Lucas 1:42-44, HSV2010)
In sommige Bijbelvertalingen lees je 'de meest gezegende onder de vrouwen'. Die uitdrukking lees je ook in het Oude Testament over Jaël (Rechters 5:24) en kan beter gelezen worden als 'zeer gezegend'. Maanden geleden had de engel Gabriël haar man Zacharias verteld dat zij zwanger zou worden van een zoon en dat die vanaf de moederschoot vervuld zou zijn met de Heilige Geest. Nu wist Elisabet zeker dat dit ook daadwerkelijk zo was: in zijn ongeboren staat had Johannes de aanwezigheid van Gods Zoon waargenomen.
Maria is naar alle waarschijnlijkheid tot de bevalling bij Elisabet gebleven. De beide vrouwen hadden veel aan elkaar. Want met wie anders konden zij praten over de engelenverschijningen en de wonderen die God in hun lichamen aan het verrichten was? Denk eens in hoe eenzaam Elisabet zich moet hebben gevoeld omdat ze daarvoor niemand had om erover te praten. Tenslotte kon haar man al die tijd niets zeggen! Tegelijk was het voor Maria ook prettig om die tijd niet in Nazaret te blijven, waar ze ongetwijfeld met de nek werd aangekeken vanwege haar 'dubieuze' zwangerschap. Op deze manier hielp God hen allebei om alles te verwerken. Het zoveelste bewijs van Gods vaderlijke, liefdevolle en fijngevoelige zorg.
Geboorte en besnijdenis van Johannes
En toen was het eindelijk zover: de dag waar Zacharias en Elisabet met verlangen naar hadden uitgezien.
"Toen de dag van haar bevalling was aangebroken, bracht Elisabet een zoon ter wereld." (Lucas 1:57, NBV2004)
Voor Elisabet was dit zonder twijfel het belangrijkste moment van haar leven, vooral omdat de schande van kinderloosheid daardoor was uitgewist. Ze kon haar dorpsgenoten voortaan recht in de ogen kijken. Juist vanwege deze geboorte, die overduidelijk door een wonder van God tot stand was gekomen, lag de zegenende hand van God op deze gebeurtenis. Juist met het oog daarop beschrijft de evangelist Lucas de rol van de buren en familieleden zo nadrukkelijk.
"Haar buren en verwanten hoorden hoe barmhartig de Heer voor haar was geweest, en ze verheugden zich samen met haar." (Lucas 1:58, NBV2004)
Op de dag van de besnijdenis, die gebruikelijk in de kring van familie en buren werd bijgewoond, zou ook de naamgeving plaatsvinden. Maar toen Elisabet de naam van haar zoon bekend maakte (Zacharias kon immers niet spreken), begonnen de familie daar over te mekkeren.
"Op de achtste dag kwamen ze het kind besnijden, en ze wilden het Zacharias noemen, naar zijn vader. Maar zijn moeder zei: 'Nee, Johannes zal hij heten!' Ze zeiden tegen haar: 'Er is niemand in je familie die zo heet.' Ze beduidden zijn vader te laten weten hoe hij het kind wilde noemen. Hij vroeg om een schrijftablet en schreef erop: 'Johannes is zijn naam.' Iedereen was verbaasd." (Lucas 1:59:63, NBV2004)
Het is opvallend dat ze het niet gewoon aan Zacharias VROEGEN, maar dat er gebaren bij nodig waren. Daarom was Zacharias in die tijd waarschijnlijk niet alleen stom geweest, maar doofstom, waardoor hij al die maanden in volstrekte stilte zou hebben doorgebracht.
Zacharias terug van weggeweest
Op datzelfde moment bemerkte Zacharias dat zijn spraakvermogen weer was teruggekomen.
"En meteen werd de verlamming van zijn mond en zijn tong ongedaan gemaakt, en hij begon te spreken en loofde God." (Lucas 1:64, NBV2004)
Zacharias had ruim negen maanden de tijd gehad om na te denken wat hij dan als eerste zou zeggen. Zijn laatste uitspraak was die uiting van ongeloof geweest, waar hij enorm veel spijt van moet hebben gehad. Nu besloot hij woorden te spreken om God te eren. En dat deed hij.
"Geloofd zij de Here, de God van Israël, want Hij heeft omgezien naar zijn volk en heeft het verlossing gebracht." (Lucas 1:68, NBG1951)
Zijn ongeloof had plaatsgemaakt voor diep doorleefd geloof in de almachtige God die wonderen doet en zijn plannen uitvoert in gewone mensen. Hij sprak uit dat de geboorte van zijn zoon alles te maken had met de komst van de messias, die was beloofd als de redder van Israël. Daarmee zou God zijn beloften aan zijn volk (Lucas 1:69-75) vervullen. Vervolgens nam Zacharias zijn verantwoordelijkheid als vader en proclameerde hij zijn roeping, zoals de engel hem had verteld. Zacharias werd door God in ere hersteld en vervulde zijn vaderlijke taak als een man van geloof.
"En jij, mijn jongen, zult profeet van de Allerhoogste worden genoemd, want je zult voor de Heer uit gaan als zijn wegbereider; om zijn volk te leren hoe ze gered kunnen worden door de vergeving van hun zonden." (Lucas 1:77, WV2012)
Zacharias profeteerde dus dat Johannes:
- een profeet zou zijn
- een wegbereider zou zijn voor de messias, die hij terecht 'Heer' noemde
- het volk zou onderwijzen over de eerste beginselen van een godvrezend leven
De dorpsgenoten zouden genoeg stof hebben om er maandenlang over te praten.
"De hele buurt werd door ontzag bevangen, en in heel het bergland van Judea werd dit alles druk besproken. Het hield allen die ervan hoorden bezig, en men vroeg zich af: 'Wat zal er wel niet worden van dit kind?' Want onmiskenbaar rustte de hand van de Heer op hem." (Lucas 1:65-66, WV2012)
Volgend onderwerp: