5.5.4. Straf op de zonde
Schuldvereffening door straf
Gods rechtvaardigheid is één van de belangrijkste pijlers onder de troon van
God.
"uw troon rust op recht en gerechtigheid ..." (Psalm 89:15,
NBV2004)
Zonder die pijler zou Gods schepping niet kunnen bestaan en daarom moet het
recht gehandhaafd worden. Mensen die onrecht plegen, die God en zijn medemensen
niet geven waar zij recht op hebben, bouwen een zondeschuld op die vereffend
moet worden. Dit principe vindt overal in de wereld plaats om orde en gezag te
handhaven waardoor een samenleving goed kan blijven functioneren. Waar het kwade
niet meer gecorrigeerd wordt, waar schuldige mensen niet meer worden gestraft,
ontstaat een chaos, waar iedereen onder lijdt. Dat geldt voor kerkelijke
gemeenten, voor gezinnen, in
de maatschappij en eigenlijk overal waar mensen met elkaar omgaan. Zo ook in
Gods beleid ten opzichte van mensen.
Schuldvereffening door straf heeft een aantal positieve uitwerkingen:
- Door ongerechtigheid worden rechten geschonden: meestal zowel het recht
van God op respectvolle gehoorzaamheid en het recht van medemensen op
respect en een rechtvaardige behandeling. Door straf wordt die schuld
vereffend waardoor relaties gezuiverd worden.
- Door straf kan de overtreder tot inkeer komen en zijn leven beteren,
waardoor meer ongerechtigheid wordt voorkomen. Daardoor ontwikkelt de
persoon zich tot een beter mens en dat is goed voor hemzelf en zijn
omgeving.
- Door bestraffing wordt een voorbeeld gesteld voor anderen om te voorkomen
dat zij het slechte voorbeeld volgen.
Fysieke strafmaatregelen (vooral in het Oude Testament)
Onder het Oude Verbond voerde God dikwijls een lik-op-stuk beleid ten
opzichte van begane zonden. Voor onopzettelijke zonden dienden zond- en
schuldoffers te worden gebracht om de schuld te vereffenen. Bij opzettelijke
zonden ontvingen mensen of groepen mensen bepaalde fysieke strafmaatregelen. In
het ergste geval werden zij gedood vanwege grove overtredingen. God straft nooit
uit onbeheerste wraakzucht of vergeldingsdrang, zoals dat onder de mensen zo
vaak gebeurt. God straft altijd om het gedrag van mensen te corrigeren of om een
ander positief doel.
In de Bijbel kunnen we ook lezen dat God voor straf mensen heeft gedood heeft
vanwege hun grove wangedrag. Hierbij
moeten we een belangrijk ding niet vergeten: een mens leeft niet
alleen op de aarde, maar heeft ook een eeuwigheid voor zich waarin hij de
vruchten plukt van zijn leven op aarde. Voor al die mensen die zijn omgekomen
bij zulke strafgerichten geldt dat daardoor een zekere schuldvereffening heeft
plaatsgevonden. Bovendien zijn zij
door hun vroegtijdige dood met een kleinere schuldenlast gestorven dan wanneer
ze met dezelfde zondige levensstijl hadden doorgeleefd. Mogelijk gingen deze
mensen door dit alles met een 'schone lei' de eeuwigheid in. Is dat niet een
duidelijke vorm van genade? God bekijkt de dingen vanuit een
eeuwigheidperspectief. Omdat God een liefdevol en genadig karakter heeft, mogen
we er op vertrouwen dat zelfs zijn strafgerichten een positieve uitwerking
hebben, altijd en voor iedere betrokkene.
Fysieke strafmaatregelen (Nieuwe Testament)
Onder het Nieuwe Verbond zien we dat God zelden een lik-op-stuk beleid voert
met betrekking tot de zonde. Jezus heeft in zijn onderwijs benadrukt dat ieder
mens pas aan het einde van zijn aardse leven verantwoording moet afleggen voor
zijn daden. Een voorbeeld waarbij God wel onmiddellijk fysieke strafmaatregelen
toepaste was de dood van Ananias en Saffira (Handelingen 5:1-11) omdat zij God
en hun medegelovigen hadden bedrogen. Iedereen was geschokt door hun plotselinge
dood, maar het had ook een krachtige uitwerking.
"En door de handen der apostelen geschiedden vele tekenen en
wonderen onder het volk; en zij waren allen eendrachtig bijeen in de zuilengang
van Salomo. Doch van de anderen durfde niemand zich bij hen aansluiten, maar het
volk stelde hen hoog. En des te meer werden er toegevoegd, die de Here
geloofden, tal van mannen zowel als vrouwen ..." (Handelingen 5:12-14, NBG1951)
Door deze strafmaatregel werd recht gedaan aan Gods heiligheid en daardoor
groeide het ontzag van de mensen voor Gods heiligheid. Mensen durfden zich niet
bij de gemeente aan te sluiten ... maar God voegde toe. Dit bleek een uiterst
gezonde 'vreze des Heren' te zijn.
Universele straf op de zonde
De hele mensheid heeft te lijden onder de zware gevolgen van de zondeval:
- We leven op een
gedegenereerde aarde, onder te tirannieke regering van de
satan, die in de Bijbel de god van deze eeuw wordt genoemd (2 Korintiërs
4:4).
- Daardoor is er een geestelijk klimaat waar zondigen normaal is en zonden
hebben veel lijden tot gevolg.
- Er zijn veel ziekten en allerlei zwakheden onder de mensen. Te veel
mensen sterven daardoor op een te jonge leeftijd.
- Er is veel onrecht in de wereld, armoede, honger, geloofsvervolging,
onderdrukking, vermoorden van ongeboren kinderen, criminaliteit, geweld en
oorlog.
- Daarnaast is de aarde een onveilige plaats geworden waar mensen (zonder
hun schuld) getroffen kunnen worden door natuurgeweld.
Al dit soort zaken bij elkaar zouden we in algemene zin iets als fysieke
strafmaatregelen kunnen noemen.
Tenslotte is er de ultieme fysieke straf voor alle aardbewoners:
"Het loon van de zonde is de dood ..." (Romeinen 6:23, NBV2004)
De dood is een gevreesde vijand voor ieder mens:
"En de laatste vijand die uitgeschakeld wordt, is de dood." (1
Korintiërs 15:26, WV2012)
Maar elke ware gelovige kan zekerheid hebben over het feit dat hij na zijn
sterven eeuwig zal leven. Jezus zei tegen Maria bij het graf van haar broer
Lazarus:
"... 'Ik ben de opstanding en het leven. Wie in mij gelooft zal
leven, ook wanneer hij sterft en ieder die leeft en in mij gelooft zal nooit
sterven ..." (Johannes 11:25-26, NBV2004)
Maar de dood blijft een onderdeel van de schuldvereffening voor elk mens. Het
is een collectieve strafmaatregel voor de collectieve zondeschuld die de totale
mensheid heeft tegenover haar Schepper. Deze straf is van toepassing op alle
mensen, inclusief de gelovigen. Voor gelovigen is dit de enige straf die
overblijft omdat Jezus alle andere straf heeft gedragen aan het
kruis.
Straf in het hiernamaals
Alle mensen gaan na hun overlijden hun
bestemming tegemoet in het
hiernamaals. Er is een tijdelijke
hel in het dodenrijk of later,
na het
laatste oordeel, de
eeuwige
hel in de vuurpoel. Daar worden mensen
gestraft vanwege hun zonden waarvoor geen vergeving kan worden gegeven.
Volgend onderwerp: 5.5.5. Zonde door alle eeuwen
