|
Start Inhoud Zoekmogelijkheden
|
7.7.4. Geloofsvervolging is normaal
|
- Niet alleen rozengeur en maneschijn |
Al kort na Pinksteren, toen de nieuwtestamentische gemeente geboren werd, ontstond er een vervolging van christenen. Het kwam niet als een verrassing, want Jezus had dit al aangekondigd:
"Denk aan wat ik gezegd heb: een slaaf is niet meer dan zijn meester. Ze hebben mij vervolgd, dus zullen ze ook jullie vervolgen ..." (Johannes 15:20, NBV2004)
Niet alleen rozengeur en maneschijn
Het leven van gelovigen is niet altijd een geëffende weg. Het eindigt niet altijd met een happy-end, tenminste niet vanuit aards perspectief. In Hebreeën 11 lezen we een opsomming van mensen, die door het geloof tot bijzondere daden zijn gekomen. In vers 33 lezen we van succesverhalen, zoals beloften die vervuld zijn door God, muilen van leeuwen die zijn dichtgesnoerd, het ontkomen aan vijanden. Maar in de volgende Bijbelverzen zien we dat het ook anders kan aflopen. De prijs voor het volgen van Jezus kan soms erg hoog zijn.
"... Anderen werden doodgemarteld en wezen hun vrijlating af, om een betere opstanding te verwerven. Weer anderen werden beproefd doordat ze bespot werden en geslagen, en ook nog werden geboeid en gevangengezet. Zij werden gestenigd, doormidden gezaagd, terechtgesteld met het zwaard. Zij zwierven rond in schapenvachten en geitenvellen, ten prooi aan ontbering, vervolging, mishandeling. Zij waren te goed voor deze wereld. Ze hielden zich op in woestijnen en in de bergen, in spelonken en in de krochten van de aarde." (Hebreeën 11:35-38, WV2012)
Christenvervolging vanaf het begin
Gedurende de eerste eeuwen van de Gemeente van Jezus was lijden voor Jezus meer regel dan uitzondering. Volgens de overleveringen zijn alle apostelen een marteldood gestorven, met uitzondering van Johannes. Bij de christenvervolging tijdens de regering van keizers Nero, Caligula en Domitianus zijn in Rome grote aantallen christenen om het leven gebracht. Gelovigen vonden het een eer om te mogen sterven voor de naam van Jezus, die zijn leven had gegeven voor hen.
Ook de christengemeente van Tessalonica in Macedonië, die door de apostel Paulus is gesticht, hadden al snel te maken met vervolging. Paulus schreef hen:
"U hebt ons nagevolgd, en daarmee de Heer: onder zware beproevingen hebt u het woord ontvangen met de vreugde van de heilige Geest." (1 Tessalonicenzen 1:6, NBV2004)
"Wij spreken dan ook in de gemeenten van God vol trots over uw standvastigheid en trouw onder de vervolgingen en onderdrukking die u moet doorstaan." (2 Tessalonicenzen 1:4, NBV2004)
Jezus is altijd volledig op de hoogte van het lijden van Gods kinderen. Hij heeft bijvoorbeeld persoonlijk (via Johannes) geschreven aan enkele gemeenten waar op dat moment vervolging plaats vond:
"(Efeze) U bent standvastig en hebt veel verdragen omwille van mijn naam, zonder te verslappen." (Openbaring 2:3, NBV2004)
"(Smyrna) Vrees het lijden dat u te wachten staat, niet. De duivel zal sommigen van u gevangenzetten, om u op de proef te stellen ..." (Openbaring 2:10, GNB1996)
Lauwe gemeenten, zoals die van Sardes en Laodicea, liepen weinig kans om vervolgd te worden.
En wij dan?
Paulus schreef aan Timoteüs, die hij had aangesteld als leider van een christengemeente op Kreta:
"Overigens, allen die in verbondenheid met Christus Jezus God willen dienen in hun leven, zullen vervolgd worden." (2 Timoteüs 3:12, GNB1996)
Anne van der Bijl, oprichter van stichting Open Doors, die zich inzet voor vervolgde christenen, vertelde eens hoe hij eens met zijn mond vol tanden kwam te staan. Iemand, die zwaar onder geloofsvervolging te lijden had, vroeg hem naar aanleiding van deze Bijbeltekst waarom christenen in het westen niet werden vervolgd. Die vraag mag ook ons tot nadenken stemmen.
Volhouden tot het einde
Toen Polen nog communistisch was, hebben mijn vrouw en ik een hoeveelheid Bijbels en andere christelijke lectuur naar een afgelegen boerderij vlakbij de Russische grens gebracht. Het hoog bejaarde echtpaar dat ons verwelkomde straalde iets af van Gods goedheid, de vrucht van een gehoorzaam en toegewijd leven. De vrouw zou al die lectuur onder haar bovenkleding, om haar middel gebonden over de grens brengen. Oude vrouwen werden niet zo vaak gefouilleerd! Ik zal nooit de Bijbeltekst vergeten, die daar aan de muur hing:
"... Wees trouw tot de dood, en Ik zal u de kroon van het leven geven." (Openbaring 2:10, WV2012)
Dat was niet zomaar een tekst, dat was hun leven ... God had hun levens gespaard, maar het was duidelijk dat de navolging van Jezus hun meer waard was dan hun leven.
Kort voor zijn dood schreef Paulus de volgende inhoudvolle woorden:
"Mijn bloed wordt al als een offer uitgegoten, het moment waarop ik heenga nadert ... Nu wacht mij de krans van de gerechtigheid die de Heer, de rechtvaardige rechter, aan mij zal geven op de grote dag; en niet alleen aan mij, maar aan allen die naar zijn komst hebben uitgezien." (2 Timoteüs 4:6-8, NBV2004)
Dit zijn geen woorden van een zielige, oude man, die het slachtoffer dreigde te worden van de moordzucht van de Romeinse keizer. Het is de laatste boodschap van een overwinnaar die zich klaarmaakte voor zijn triomftocht met Jezus. Dit was geen zelfverheffing, maar vol zijn van de hoop die Gods Woord hem had aangeboden. Daarvoor leefde hij en daaruit leeft hij nog steeds.
Ook vandaag lijden volgelingen van Jezus
Ook vandaag zijn er veel gelovigen die heel bewust grote risico's nemen terwijl ze strijden in het leger van koning Jezus. Ik denk aan een evangelist, die in het zuiden van de Filippijnen het evangelie ging brengen aan moslimfundamentalisten. Het kostte hem zijn leven, maar hij had zijn leven al veel eerder prijsgegeven door zijn Heer te gehoorzamen.
En wat te denken van mensen die uit Noord-Korea naar China zijn gevlucht, daar tot geloof zijn gekomen en vervolgens terug gaan naar hun land om daar Bijbels te brengen? Zij lopen grote risico's en als ze gepakt worden wacht hun een ongekend hevige mishandeling en een zekere dood. Maar ze doen het toch.
In de laatste 100 jaar is de haat tegen christenen sterk toegenomen. In 2017 had 1 op de 11 christenen te maken met geloofsvervolging. Christenvervolging komt vooral voor in islamitische landen en in de tweede plaats in landen met een atheïstisch regime. Het vindt meestal plaats onder toestemming van de overheid. In veel gevallen doet de overheid er zelf actief aan mee. In westerse landen komt eigenlijk geen christenvervolging voor, ook al ondervinden christenen ook daar steeds meer vijandigheid tegenover het christelijke geloof.
In de praktijk blijkt de Gemeente van Jezus over het algemeen goed in staat om geloofsvervolging te trotseren (beter dan verleidingen!). Er zijn talloze getuigenissen van gelovigen die onder uitzonderlijk moeilijke omstandigheden zeer sterke christenen zijn geworden en een inspiratie zijn geweest voor veel anderen. Het is een geestelijke natuurwet dat zulke vervolgingen de Gemeente alleen maar sterker maakt.